Աշնան թախծոտ անձրևի թափանցիկ կաթիլները կսահեն հովանոցի վրայով, ու անցյալը մի պահ կարթնանա... Դեռ երեկ հովանոցը քո տունն էր, այնտեղ բնակվում էիք Դու, Երազներդ և Սերդ... Ու քանի որ հավանոց-տնակդ փոքր էր, իրար շատ մոտ էիք Դու, Երազներդ և Սերդ... Դու չգիտեիր՝ երջանկությունն ինչ էր, բայց երջանիկ էիր...
Ու մի օր, երբ անփութորեն էիր բռնել հովանոցդ, մի խելագար մրրիկ նրան խլեց քեզնից... Քո Երազներն ու Սերը քիչ-քիչ սկսեցին հեռու ապրել: Դա երեկ էր, դրանից հետո դու երկար տարիներ չշրջեցիր հովանոցով: Այսօր նորից փողոց ես դուրս եկել առանց հովանոցի: Աշո՞ւնն է արտասվում, թե՞ անձրևի կաթիլներն են սահում այտերիդ վրայով:
Ասում են՝ կյանքում երեք բան երբեք հետ չի դառնում. արձակած նետը, ասված խոսքը և անցած ժամանակը:
Ժամանակը կյանք է.
«Նա, ով ձեռքերում է պահում իր ժամանակը, ձեռքերում է պահում իր կյանքը».(Ալան Լեքեյն):
Երբ սկսում ես վերահսկել ժամանակը, կարողանում ես առավելագույնս արդյունավետ օգտագործել այն: Ժամանակի մեջ պետք է ոչ թե պարզապես գործել, այլ գործել ճիշտ նպատակաուղղված, ճիշտ այնպես` ինչպես հին ծովագնացներն էին ասում. «Լողում եմ ոչ թե այն ուղղությամբ, ինչպես քամին է քշում, այլ այնպես` ինչպես առագաստս եմ ուղղում»:
Քո առագաստը թող միշտ նոր հորիզոններ հայտնաբերի.. և քո հոգուն բերկրանք պարգևի:
Իմ լավ ընկեր Մարինա Մինասյանից
Comments
Post a Comment